Se te ve el plumero

Se te ve el plumero. Ese que no has cogido en tu vida, macho ibérico. Se te ve el plumero a ti también. Tú que eres de los que colabora. Que el feminismo está trasnochado, que para nuestras abuelas, vale, pero ahora, qué más queremos, si ya somos todos iguales. Ni machismo ni feminismo.
O aún mejor: se te ve el plumero a ti, que eres 100 veces más feminista que yo, que a ti no te dan lecciones las feminazis, que tú a los violadores se la cortabas y pena de muerte, como mínimo. Se te ve el plumero. Y te jode, porque a ti la pluma no te hace ni puñetera gracia. Pero se te ve el plumero.

Tu problema no es que odias a la ministra. Bueno, sí, odias a la ministra, odias dónde vive, odias con quién duerme, odias que sea ministra y odias su ministerio. Pero tú lo que odias de verdad es que seamos iguales. Equivalentes, más bien. Que nos hemos subido a las barbas, que queremos lo que es nuestro y queremos salir a la calle a gritar que lo queremos. Y volver a casa, solas, borrachas, serenas o como nos dé la real gana sin que ni tú ni tu odio nos roceis ni con un suspiro. Con cualquier otra cosa es delito, amigo machinazi.

Seguir lendo “Se te ve el plumero”

Entre princesas e ‘zorras’, o continente si importa

No universo do inmediato, do menos é máis, dos 140 caracteres, do chío máis curto e impactante, é difícil facer entender que a forma é importante, moi importante. Sen desmerecer o moito que aprendemos xa as xornalistas, que xa imos co “delete” cargado ante unha “morte” cando é un “asasinato” e nos alporizamos se falan de “doméstica” cando a realidade da violencia é “machista”, teño que dicir que aínda queda moita andaina por diante.

Hai pouco a Real Academia Española facía público o informe sobre o Uso da Linguaxe Inclusiva na Constitución Española. Un documento, aprobado por unanimidade, que pon de manifesto a posición contraria da RAE a cambiar a linguaxe da Carta Magna. Un texto que ve correcto, curiosamente, desdobrar verbas como príncipe ou princesa sempre e cando se faga unha reforma da Constitución. Saben vostedes que o termo “princesa” non aparece nin unha soa vez na norma suprema do ordenamento xurídico español? Nin unha soa referencia á “princesa de Asturias”, por exemplo, que sen ánimo de xerar un debate antimonárquico, actualmente ten nome e apelidos. Pola súa banda, a palabra raíña aparece dúas veces, en concreto no artigo 58. Non desesperen, os señores da RAE tamén aconsellan “aclarar” outros termos como cidadán, senador, defensor do pobo e, incluso, presidente. Claro está que os pais da Constitución efectivamente eran pais e non nais. Claro está que o 93% das persoas que se sentan na academia son señores e non señoras, uns 46 fronte a oito féminas. E iso que o lema da enseñorada institución é “limpia, fija y da esplendor”… En fin, bromas macabras á parte, o debate sobre a “forma” vai máis aló dos empoeirados volumes dourados que asemella ser a realísima institución para os chamados “millenials”.

Seguir lendo “Entre princesas e ‘zorras’, o continente si importa”

O violador es ti

Hai no mundo un silencio que berra con tanta forza que o ouvido da humanidade non o chega a escoitar. É o berro da inmensa vergoña, do inmenso medo, o berro da metade da poboación mundial cando trata de pegar un xeonllo contra o outro, baixa a cabeza e pecha os ollos tan forte que logra ver galaxias. Tan cotián que, mesmo cando a (in)humanidade logra velo, no canto de escoitalo, continúa sen reaccionar. É o que sofren o 35% das mulleres de todo o mundo nalgún momento das súas vidas. «Es la violación», que cantan as chilenas Las Tesis.

Y la culpa no era mía ni dónde estaba ni cómo vestía.
El violador eras tú. El violador eres tú.
Son los pacos. Los jueces. El Estado. El presidente.
El Estado opresor es un macho violador.
El violador eres tú.

Seguir lendo “O violador es ti”

No te lo perdonaré jamás, Cayetana

A ti, que te despertaste sin saber muy bien lo que había pasado pero sabías que había pasado algo. Jamás dudes. Yo te creo. A ti también, que cuando se te echaron encima entraste en shock y te quedaste congelada, esperando a que todo terminase. Que lo único que pudiste hacer para protegerte fue intentar salir de tu cuerpo mientras estaban arrebatándote tu cuerpo. Eres una superviviente. Jamás lo olvides, yo te creo. A ti, que en un momento dado cambiaste de opinión, pero tu opinión dejó de ser importante. Te habías convertido en un objeto y los objetos están para usarlos. Jamás te cuestiones. Tenías derecho a cambiar de idea. Y te creo. A ti, que regresaste a casa cruzando un parque. Que llevaste una falda corta, que bebiste. Que no cogiste un taxi, que decidiste que tenías el mismo derecho a pisar la calle. Jamás fue tu culpa. Recuérdalo siempre. Te creo. A ti, que te cayó como una tormenta el chantaje emocional de quién debía quererte. Jamás te avergüences. Yo te creo. A ti, que te resististe hasta que dejaste de existir. Tu nombre jamás desaparecerá. A ti, que conseguiste vivir para contarlo, cuéntalo. Porque te creo. Jamás te calles. No es no. El silencio no es sí. Solo sí es sí. Lo que ha dicho en ese debate no tiene ni pies, ni cabeza, ni decencia, ni sentido. No te lo perdonaré jamás, Cayetana. Jamás.

TAMARA MONTERO

 

Este artigo de opinión foi publicado o 22 de abril do 2019 en La Voz de Galicia.

Catro décadas de feminismo en Galicia

O feminismo transcendeu a teoría e os pequenos círculos para acometer unha convulsión social que tivo a súa máxima expresión o último 8 de marzo. Agora é máis que un movemento, é un verdadeiro modo de vida que pon en tela de xuízo tantas cousas establecidas que aínda resulta imposible enumeralas todas.

Falamos con María Xosé Queizán, Margarita Ledo Andión, Goretti Sanmartín Rei e Rosalía Fernández Rial dos inicios do feminismo en Galicia, a partir do 1975, e da súa evolución até o momento actual.

Este 8-M as mulleres poderán facer folga en Galicia por segunda vez na historia. A manifestación do domingo en Lugo, que reuniu a persoas de todo o país, demostrou que o feminismo rachou as barreiras e segue abríndose paso a pesar das dificultades impostas dende o poder.

1975: o inicio da andaina

“En 1975 Simone de Beauvoir, o símbolo da segunda vaga, a persoa que redactara en 1971 o ‘Manifesto 343’ polo dereito ao aborto en Francia, fai un acto na Faculdade de Letras da Universidade do Porto, onde eu impartía aulas. É ese o momento no que me sinto parte dun movemento que, máis tarde, recoñecería como feminista”, lembra Margarita Ledo.

En palabras de María Xosé Queizán, “o feminismo perdeuse nos anos 80 cando se abandona a liberdade sexual para todas e queda como liberdade sexual masculina. Houbo moitas mulleres que non tiñan unha conciencia feminista e foi un desastre, na miña opinión”.

“Tamén foi un desastre que se deixara de ler, porque o feminismo é un movemento pero necesita unha teoría e esa teoría foi fundamental nas primeiras escritoras, por iso tamén penso que agora deberíamos volver a elas”, reflexiona María Xosé.

Naqueles primeiros anos de democracia non se falaba de patriarcado…

Ana González liste

 

Podedes ler a reportaxe completa na revista Inorantes

«Machinazi»

Hay palabras que se las lleva el viento, pero otras te calan hasta el tuétano y son como la sintonía pegadiza de una canción que te queda grabada en el subconsciente. También las hay que van mucho más allá y se convierten en un tatuaje en el alma. María Xosé Porteiro nos regaló una de ellas, machinazi, como punto y final en el acto convocado por el colectivo Xornalistas Galegas en Santiago.

Machinazi no existe en ningún diccionario pero tamaña palabreja bien podría definirse como la rama más radical del señoro o como un nuevo concepto planteado por el feminismo en respuesta al insulto de feminazi, que debe ser algo así como un aquelarre de feministas, porque me niego a pensar que quien la utiliza lo hace en el sentido literal.

Habrá ya quien añada nuevas nomenclaturas para el brujerío de locas que se quieren libres e iguales y que suman a semejante osadía el oficio de periodista. Pero frente a tanta inquina, que encierra miedo a la vida entre iguales, podemos inventar nuevas palabras. A mí me gusta la idea de ser Feminancy, como forma de rebeldía que huye del insulto pero no de la lucha para conseguir un objetivo cuya justicia está sobrada de estadísticas y de ejemplos que ni la ceguera puede diluir.

Dentro de unos días, Compostela y cada vez más concellos de toda Galicia volverán a vestirse de negro contra la violencia machista, esa que muchas veces comienza con un tipo de palabras que el viento nunca se lleva, y no porque sean una canción pegadiza, sino que resultan la viva imagen de un miedo que te cala hasta el tuétano y al que la palabra machinazi le va como anillo al dedo.

EMMA ARAÚJO

 

Este artigo de opinión foi publicado o 14 de novembro do 2018 en La Voz de Galicia.

Cómplices

Amence escuro xa o terceiro día do 2019. Cáenos o mazazo da primeira asasinada pola violencia machista do ano cando aínda estabamos a asentar o estómago despois de comprobar como a prensa recollía esa mesma mañá un nauseabundo retrato dalgo chamado “calzonazos”. Máis gasolina ao lume machista que se emprega para matar mulleres. Para matarnos.

E será porque o tiñamos como propósito máis urxente do novo ano ou porque unha cousa se sumou coa outra, pero hoxe decidimos non calar máis. A asociación Xornalistas Galegas está aínda a agromar pero non podemos agardar máis para alzar a voz na defensa activa dun xornalismo feminista que loite pola igualdade real entre xéneros. Porque é tarefa inherente aos medios facelo.

A prensa ten a función de formar, informar e entreter e a responsabilidade de contribuír ao ben común, no que se cimentan, por exemplo, as políticas públicas de axudas económicas aos grandes grupos de comunicación. Non pretendan, por tanto, que pidamos por favor o que nos corresponde por dereito: medios –e profesionais- da comunicación rigorosos e honestos que impidan a discriminación de máis da metade da poboación mundial.

É tempo de facer pedagoxía, de explicar que non son violencias simétricas, e que esa violencia de xénero que minimizan opinadores malintencionados sen chisca de rigor nin no fondo nin nas formas que lamentablemente aínda atopan un oco nos nosos medios, afecta a miles de fogares galegos, a mulleres e fillos e fillas. De lembrarlles, lembrarnos a nós, compañeiras e compañeiros xornalistas, que cando publicamos este tipo de artigos somos cómplices dese maltrato, estamos exercendo violencia.

Alba Taladrid